مؤسس، مؤسسین و تاریخ تأسیس

جناب حجت الاسلام حاج غلامعلی رضایی فرزند ارشد حضرت آیت الله حاج غلامرضا معروف و مشهور به حاج آخوند زر یافته که خود از جمع روحانیون موجه و مورد اعتماد و وکیل حضرت آیت الله العظمی امام خمینی (رحمت الله علیه) و یکی از مدرسین آن زمان بود، با همکاری و همفکری جمعی از علما و متنفذین و مجاهدین در تابستان سال ۱۳۶۴ مدرسه ی به نام “مدرسه رسول اکرم” (صلی الله علیه و آله و سلم) در یک گردهمایی و تشکیل یک محفل با شکوه در بازار سرپل سرکاری تأسیس نمودند.

این اقدام در حد خودش بزرگترین فعالیت فرهنگی بود که صورت گرفت و امروز آثار و برکات آن را در ابعاد مختلف جتماعی و فرهنگی ملاحظه و مشاهده می‌کنیم. شما برخی از آن آثار ماندگار را در این تاریخچه مطالعه می‌فرمایید، که خود باعث ایجاد و منشا برکات و خیرات دیگر شدند. از طرفی، کسانی بودند که علاقه به آموختن علم داشتند اما مصارف که باید تهیه می‌کردند با خود می‌بردند متاسفانه نداشتند، لذا این اقدام سهولت بسیار زیاد در جهت آموختن علم برای طلاب علوم دینی فراهم ساخت که خداوند انشاالله برای همه دست‌اندرکاران این اقدام و بنیان خیر برکت و سعادت مرحمت بفرماید.

استاد، تعداد و تغذیه طلاب مدرسه

بعد از آنکه مردم مطلع گردید بعضی از مومنین و علاقمندان فرزندانش را جهت ثبت نام در مدرسه آوردند و معرفی نمودند. در روزی که اولین درس به واسطه حجت الاسلام والمسلمین مرحوم استاد احمد علی مدرسی کوه بیرونی افتتاح گردید تعداد طلاب از ۱۲ نفر بیشتر نبودند. تا اینکه در روزهای بعد بر جمعیت طلاب افزوده شد و اکنون که از آن زمان تقریباً ۳۹ سال می‌گذرد تعداد طلاب به خاطر تحولات اجتماعی و اقتصادی و… بین ۲۰ الی ۳۰ نفر بودند و هستند.

در مورد تغذیه طلاب؛ از زمان تأسیس تا حالا مواد خوراکی و مصرفی را طبق امکانات و توانایی مدرسه از طریق جمع آوری وجوهات شرعیه مؤمنین تهیه و فراهم می‌کرد گاهی بوده که طلاب در یک وقت غذا کچالو استفاده می‌کردند و یا به خاطر کمبود مواد غذایی و سوختی مدرسه را تعطیل می‌نمودند. یا اینکه در یک وقت غذا تهیه می‌شده و در دو وقت دیگر طلاب درس می‌گرفتند به خانه‌های خود می‌رفتند. که البته این وضعیت اخیر مربوط به دوره تحریم هزاره جات بود.

اکنون که وضعیت اقتصادی با گذشته خیلی فرق کرده مواد خوراکی لوبیا، ماکارونی، نخود، دال، عدس، برنج، کچالو، شلغم، نان و در زمستان به خاطر که گوشت نگهداری می‌شود در هفته یک بار گوشت برای طلاب آماده و مصرف می‌شوند.

مدرسه در هجرت

به خاطر نبود امکانات مالی و ظرفیت برای اعمار مدرسه در مکان مشخص، هر سال و یا هرچند سال مدرسه جابه جا می شد و طلاب نقل مکان می کردند. فقط مدت ۳ فصل تعلیمی از تابستان سال ۱۳۶۴ تا زمستان ۱۳۶۵ در کنار پایگاه ابوذر غفاری قرار داشت. با شروع زمستان سال ۱۳۶۵ بنا به صلاح دید اولیای امور، مدرسه در حسینیه جانقره راموز منتقل گردید و مدت ۳ فصل تعلیمی از زمستان سال ۱۳۶۵ تا بهار سال ۱۳۶۷ در حسینیه مذکور مستقر بود.  با شروع فصل تعلیمی در بهار و تابستان سال ۱۳۶۷ از جانقره در سماوار (هوتل) مرحوم حاجی یوسف علی دهن پَسک نقل مکان داده شد. در زمستان سال ۱۳۶۷ چون تعمیر مدرسه در حدی که ضرورت اقامت طلاب برآورده می‌شد، آماده بهره‌برداری گردیده و مدرسه برای همیشه صاحب ساختمان ثابت شد و طلاب از سرگردانی رهایی یافتند.

به یاد داریم زمانی که مدرسه در حسینیه جانقره و دهن پَسک بود، طلاب نان خشک مورد نیاز خویش را از سر پول و نانوایی که در بازار آب شیروم و چوب شانده بود همه روز انتقال می‌دادند. اوقات کسانی که نوبت “نوکر والی” شان بود ضایع می‌گردید. به علاوه اینکه اغلباً فصل تعلیمی تابستان اولیای امور آشپز هم نمی‌گرفتند. طلاب طبق نوبت آشپزی می‌کردند. به ضیاء وقت کسی توجه نداشت شاید اگر متوجه بود معاش یک نفر آشپز را تهیه نمی‌توانست.

انتخاب مکان فعلی، جهت اعمار ساختمان مدرسه

در این ارتباط، آقای محمد اسحاق احمدزاده ساکن گیدرگان می گوید: اینجانب به همراه حاجی استاد غلام علی محقق، جمعه خان سیاخارک مرحوم محمدعلی حسینی سیاه خارک و مرحوم حاجی رئیس، جهت انتخاب مکانی برای ساختمان مدرسه از سرپل حرکت نمودیم، تا مکان‌های که بعضی از مؤمنین حاضر به وقف شده بودند را بررسی کنیم، مکان های که در نظر گرفته شده بود: “دشت چو”، “سیاه ناهور”، “دهن آب شهر” و بعضی جاهای دیگر بود که بررسی و نظر اندازی نمودیم. مکان فعلی، هم به دلیل نسبتاً امنیتی بهتر، چون مجاهدین درگیر جنگ با دولت کمونیستی آن زمان بود و مرتب بسیاری از جاها از سوی دولت دست نشانده بمب باران می‌شد و هم به دلیل هم جواری و نزدیکی به قریه‌جات و از سوی هم به جهت فراهم بودن آب و مواد اولیه فراوان برای ساختمان مدرسه، مورد پسند قرار گرفته و تأیید شد.

در سال ۱۳۶۶ با طرح نقشه مدرسه، توسط استا علی یاور منگسگ فرزند ارباب محمد انور و با برگزاری محفلی با حضور اقشار مختلف مردم و طلاب مدرسه، همراه با دعا و توزیع نقل و شیرینی، اولین کلنگ بنای تهداب مدرسه به زمین زده شد. در زمستان سال ۱۳۶۷ با اعمار یک باب اتاق عمومی، یک آشپزخانه، حمام، محل ظرفشویی، دو باب اتاق، دو باب انبار (در مکان حسینیه فعلی) و یک باب گاراژ آماده بهره‌برداری قرار گرفت.

حیات الله سیاناهور فرزند حاج شیخ چمن علی حیدری مرحوم، که خود در این سال ها در مدرسه مشغول کار بوده می گوید: طی دو سال کار مستمر ساختمان مدرسه، قسمت های زیر که عبارت از: صفه‌های بین حیاط، قسمتی از تهداب سمت جنوبی، شرقی و شمالی که تقریباً نصف شرقی مدرسه را در بر می‌گرفت به سرپرستی حاجی چمن علی حیدری سیاناهور و استاکاری استا نوروزعلی سرجنگل ادامه یافت. یک باب مَدرَس (محل تدریس) و یک اتاق دیگر در حدود سال (1371) به واسطه دولت حسین رضایی منگسگ در سمت شمال شرقی مدرسه اعمار شده بود. این حجم از ساختمان مدرسه در حال حیات مرحوم حاج غلامعلی رضایی (حاجی رئیس) که وکیل مجتهد بود ساخته شد. پس از درگذشت حاجی رئیس، کار تعمیر متوقف شد تا اینکه در سال ۱۳۸۰ با ارسال پول توسط آیت الله عارفی (حفظه الله)، پنج باب اتاق دیگر در سمت شرقی مدرسه – با کیفیت بسیار پایین- در زمان وکالت و مدیریت جناب شیخ حاج محمد طاهر اخلاقی ناهورصبح، اعمار گردید و به تعقیب آن چهار اتاق که در مکان حسینیه فعلی قرار داشت خراب و یک باب حسینیه با کیفیت نسبتاً خوب ساخته شد.