نهالی بکار، امیدی بیار!!!
بیایید نهالشانی را به یک فرهنگ تبدیل کنیم ؛ فرهنگی که در آن هر نفر سالانه تنها یک درخت بکارد. این کار چندان سخت نیست که کسی نتواند از عهدهاش برآید.
بهسود سرزمین زیبا و خوشآبوهوایی است. نعمت بزرگی است که خداوند این آبوهوا و زمین حاصلخیز را به ما بخشیده، اما با همه این خوبیها، هنوز هم در مقایسه با بسیاری از مناطق افغانستان، آنطور که باید به نهالشانی و سرسبزی توجه نکردهایم.
اگر امروز همه ما یک نهال بکاریم، فردا این نهال بزرگ خواهد شد، سایه خواهد داد، هوا را پاک میکند و حتی میوه میدهد. در سالهای گذشته، برخی از مردم تلاش کردند درختان میوه بکارند، اما متأسفانه بسیاری از آنها به نتیجه مطلوب نرسیدند و ادامه ندادند. دلیل این ناکامی، آبوهوا یا خاک منطقه نبود، بلکه کمبود دانش و تجربه در زمینه زراعت و باغداری بود. اینجاست که آموزش و یادگیری اهمیت پیدا میکند.
درخت، چه مثمر (میوهدار) باشد و چه غیر مثمر، فواید بسیاری دارد؛ هم در زیبایی محیط و هم در بهبود آبوهوا. اما بهتر است تمرکز بیشتری روی درختان میوه داشته باشیم. زیرا نهالهای میوه، سرمایه فردای ما هستند. اگر امروز سیب، زردآلو، آلوچه یا گیلاس بکاریم، چند سال بعد باغهای پُر از میوه خواهیم داشت؛ باغهایی که نه تنها خانههایمان را زیبا میکنند بلکه منبع درآمد خوبی برای خانوادهها نیز خواهند شد.
اما فراموش نکنیم: کاشتن نهال کافی نیست!
نهالها نیاز به نگهداری، آبیاری درست، محافظت از آفات و مراقبتهای باغداری دارند. اگر اصول زراعت و باغداری را یاد بگیریم، نهالها زودتر رشد میکنند و نتیجه بهتری خواهند داد. این کار تنها با همکاری و همراهی جوانان و تحصیلکردگان ما در رشته زراعت امکانپذیر است. آنان باید در کنار مردم بایستند و آموزشهای لازم را بدهند تا ما بتوانیم از باغهای خود بهترین بهرهبرداری را کنیم.
نکته مهم: در این مسیر، تاجران و سرمایهداران سرزمین بهسود نیز نقش بزرگی میتوانند ایفا کنند. با سرمایهگذاری در بخش نهالشانی، ایجاد نهادهای حمایتی، فراهم کردن تجهیزات و حتی خرید تضمینی محصولات باغداران، آنها میتوانند این حرکت مردمی را به یک تحول اقتصادی و محیط زیستی تبدیل کنند.
پیام ما این است:
بیایید باهم نهال بکاریم، از آن نگهداری کنیم، دانش و مهارت باغداری را گسترش دهیم و بهسود را به سرزمینی سبز، آباد، پُر از میوه و زندگی تبدیل کنیم.
ذاکر مدبر